26 stycznia 2020 Parafia pw Podwyższenia Krzyża Świętego w Bliziance zyskała kolejnego opiekuna i orędownika, a jest nim św. Józef Sebastian Pelczar – patron diecezji rzeszowskiej. Relikwie delegacja z Blizianki odebrała w Domu Generalnym Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego w Krakowie.

Relikwie św. Józefa Sebastiana Pelczara przekazała ks. Henrykowi Mazurowi siostra Olga Ewa Podsadnia - przełożona generalna Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Decyzja o przekazaniu relikwii Świętego datowana jest na 18 stycznia 2020 r., a jej treść jest następująca:

„W odpowiedzi na przedłożoną prośbę przekazuję Parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Bliziance, wraz z certyfikatem autentyczności, relikwie (ex ossibus) św. Józefa Sebastiana Pelczara (1842 – 1924), założyciela Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.

Święty Józef Sebastian, gorliwy czciciel Najświętszego Serca Jezusowego i Maryi Królowej Polski, przez całe życie troszczył się o pielęgnowanie wśród Polaków wiary, umiłowania Kościoła i Ojczyzny. Zabiegał także o jak najlepszą formację kapłanów, o czym mogą świadczyć „Rozmyślenia o życiu kapłańskim”, które dla wielu prezbiterów były podstawowym podręcznikiem rozwoju życia duchowego.

Niech wstawiennictwo św. Józefa Sebastiana wyprasza u Bożego Serca wszystkim wzywającym jego orędownictwa potrzebne łaski w wiernej realizacji życiowego powołania.”

Delegacja z Blizianka, została przyjęta przez siostry sercanki z niezwykłą gościnnością i życzliwością została również oprowadzona po Domu Generalnym i zapoznana z postaciami św. Józefa Sebastiana Pelczara, błogosławionej Klary Szczęsnej oraz działalnością Zgromadzenia. Bardzo ciekawe były eksponaty w Muzeum Domu Generalnego związane oczywiście ze św. Józefem Sebastianem Pelczarem, bł. matką Klarą oraz św. Janem Pawłem II.

Do Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego należy siostra Kinga Indyk z Blizianki, aktualnie posługuje we Włoszech. Dotychczas jest to niestety jedyne żeńskie powołanie z naszej parafii, dlatego jedną z pierwszych intencji za wstawiennictwem św. Józefa Sebastiana Pelczara mogłoby być prośba o nowe powołania zakonne i kapłańskie z Blizianki.

Św. Józef Sebastian Pelczar ( 1842 – 1924)

Urodził się w pobliskiej Korczynie jako trzecie spośród czworga dzieci Wojciecha i Marianny z Mięsowiczów. Rodzina Pelczarów była wrażliwa i otwarta na wartości religijne oraz patriotyczne, w tym samym duchu wychowywane zostały dzieci. Józef Sebastian ukończył szkoły w Korczynie, w Rzeszowie oraz gimnazjum w Przemyślu. W mieście tym również podjął, po rozpoznaniu swojego powołania, w latach 1860 – 1864 studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym, by w kwietniu przyjąć święcenia kapłańskie. Jak sam wspomina:

„Z początku nie było w duszy bardzo jasno i pogodnie, bo nauka, a szczególnie historia miała dla mnie wielki urok i ciągnęła mnie na inne pole pracy. Ale wnet zrozumiałem, jak wielkim jest zaszczytem i niewymownym szczęściem być kapłanem; i już wtenczas zapisałem w swoim pamiętniku: Ideały ziemskie blednieją. Ideał życia widzę w poświęceniu się, a ideał poświecenia w kapłaństwie”

Akt święceń kapłańskich Józefa Sebastiana Pelczara nastąpił 17 lipca 1864 r w przemyskiej katedrze, a 24 lipca, odprawił on w swej rodzinnej parafii prymicyjną Mszę św.
Na pierwszej parafii w Samborze od 18 sierpnia 1864 r. ks. wikariusz Pelczar okazał się być znakomitym spowiednikiem, przyjacielem młodzieży oraz oparciem dla chorych i ubogich. Nie pracował tam jednak długo, bo już w grudniu 1865 r. wyjechał na studia do Rzymu. Przez niezwykle szybki czas studiów ks. Józefa Sebastiana zdał egzamin licencjacki z teologii w czasie 6 miesięcy, już w grudniu tego samego roku uzyskał tytuł doktora na papieskim uniwersytecie Sapientia prowadzonego przez jezuitów Collegium Romanum. Obok studiów teologicznych ks. Pelczar również uczęszczał na studia z zakresu prawa kanonicznego w Instytucie św. Apolinarego Egzamin licencjacki z prawa odbył się 5 czerwca 1867 r., zaś niespełna w rok później tj. 1 kwietnia 1868 r. ks Pelczar złożył pisemny egzamin doktorski, następnego - ustny. Dnia 3 kwietnia, złożywszy publiczne wyznanie wiary uzyskał tytuł doktora prawa kanonicznego. Jest to dowód na ogromną pracowitość i ponadprzeciętne zdolności św. Józefa Sebastiana Pelczara. Po powrocie do kraju został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, później pracował na Uniwersytecie Jagiellońśkim w Krakowie jako rektor, dziekan i prodziekan.

„Ks. Pelczar oprócz pracy dydaktycznej i naukowej wiele sił poświęcał na działalność społeczną, charytatywną i oświatową. W roku 1891 wszedł do zarządu Towarzystwa św. Wincentego a Paulo jako zastępca prezesa Rady Nadzorczej i nie tylko wspierał kasę Towarzystwa swoim groszem, ale też podejmował inicjatywy celem zdobycia funduszu dla ubogich. Stawiając na pierwszym miejscu zorganizowaną działalność dobroczynną, z własnych poborów regularnie wspierał tanią kuchnię dla studentów (prowadzoną przez s. Samuelę Piksa, felicjankę) będącą prawdziwym dobrodziejstwem dla świeckich, pochodzących z ubogich rodzin Krakowa lub przybyłych z prowincji. W 1891 roku zainicjował powołanie Bractwa NMP Królowej Korony Polskiej, które oprócz celów religijnych miało spełniać zadania społeczne takie jak: opieka nad rzemieślnikami, biednymi i opuszczonymi wdowami i sierotami, sługami (zwłaszcza chorymi i nie mającymi miejsca pracy).”
„Spośród licznych inicjatyw społecznych ks. Pelczara próbie czasu ostało się jedynie jego najbardziej osobiste dzieło - założone w 1894 r. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego. Serca Jezusowego, które pomimo zmieniających się warunków nadal służy Kościołowi w Polsce i na świecie."

Powstanie Zgromadzenia Ojciec Założyciel wyjaśnia następująco:

Niech mi Bóg przebaczy tę śmiałość, bo dotąd założycielami zakonów byli ludzie święci, ale to mnie trochę wymawia, że w okolicznościach dziwnie się układających widziałem wskazówkę woli Bożej.”

„3 maja 1898 r. zmarł niespodziewanie przyjaciel ks. Pelczara, bp J. Glazer, sufragan przemyski. Biskup Ł. Solecki wybrał na jego następcę ks. Pelczara. Po dokonaniu stosownych formalności Stolica apostolska wydała 27 lutego 1899 roku brewe prekonizacyjne, mianujące go sufraganem przemyskim. W rok później, po śmierci ordynariusza, bp. Łukasza Soleckiego bp. Pelczar rozpoczął długi, bo trwający aż do 28 marca 1924 roku okres posługiwania Kościołowi przemyskiemu jako ordynariusz, nosząc w sobie jedno, wielkie pragnienie: "Chcę mieć świętą diecezję".”
Posługa biskupa Józefa Sebastiana Pelczara była wielowątkowa. Od poświęcenia diecezji Najświętszemu Sercu Jezusowemu i Matce Najświętszej, po licznych wizytacje parafii w celu zachęcenia wiernych do ożywienia w sobie ducha wiary oraz działalności synodalna dla wzmocnienia karności duchowieństwa i podniesienia poziomu życia religijnego. Będąc gorącym czcicielem Najświętszego Sakramentu bp Pelczar zachęcał wiernych do udziału w czterdziestogodzinnych nabożeństwach i do częstej adoracji. W tym celu polecił, by kościoły przez dłuższy czas pozostawały otwarte w ciągu dnia. Dzięki jego staraniom wzrosła też liczba nowych kościołów i kaplic, a wiele świątyń zostało odnowionych.
Posługę charakteryzował też wielki patriotyzm wyrażany przez kazania i mowy okolicznościowe emanujące umiłowaniem Ojczyzny, tradycji i troski o rozwój duchowy i materialny kraju. W czasie zaborów, jako ojciec diecezji na różne sposoby - słowem mówionym i pisanym przypominał o prawie Polaków do wolnej ojczyzny. Odzyskanie niepodległości powitał z wielką radością ale i zatroskaniem o przyszły kształt Rzeczypospolitej.
„Jako biskup otaczał wielka troską najuboższych mieszkańców swej diecezji. Ochronki dla dzieci, punkty z darmowymi posiłkami dla biednych, szkoły gospodarcze dla dziewcząt, bezpłatna nauka w seminarium duchownym dla chłopców z biednych rodzin - to niektóre z dzieł, które powstały z jego inicjatywy. Ubolewał nad krzywdą robotników i nad tym, że socjaliści postulowali rewolucyjny sposób naprawienia tych krzywd.”
„Wobec zróżnicowania narodowościowego diecezji bp Pelczar wzywał do zgodnego wpółżycia wszystkich mieszkańców wschodniej Małopolski, porównując oba narody: polski i ukraiński do dwóch rzek: Sanu i Wisły, płynących zgodnie odok siebie. Jednym z wielu gestów życzliwości wobec wyznawców obrządku grekokatolickiego było np. postanowienie, zawarte w instrukcji o wizytacji kanonicznej, by biskup przejeżdżający obok cerkwii unickiej, jeżeli będzie przywitany przez kapłana i lud stojący przed nią, wstąpił do cerkwi i udzielił w niej błogosławieństwa pasterskiego.”

Zmarł w nocy z 27 na 28 marca 1924 r. Jego ciało spoczęło w podziemiach kościoła Najświętszego Serca Jezusowego w Przemyślu.
2 czerwca 1991 r. Jan Paweł II dokonał w Rzeszowie beatyfikacji bpa Józefa Sebastiana Pelczara, zaś 18 maja 2003 r., w Rzymie, ogłosił świętym Kościoła Powszechnego.
Święty Józef Sebastian Pelczar został ustanowiony patronem pierwszorzędnym Diecezji Rzeszowskiej, która powstała 25 marca 1992 r. niedawno po jego beatyfikacji w Rzeszowie. Uroczystość liturgiczna świętego przypada 19 stycznia.

Błogosławiona Klara Ludwika Szczęsna

Klara Ludwika Szczęsna urodziła się 18 lipca 1863 roku w Cieszkach w diecezji płockiej. W 1885 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sług Jezusa. W 1894 roku została współzałożycielką i pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, założonego przez św. Józefa Sebastiana Pelczara w Krakowie. Była silna wiarą, wrażliwa na głos Boga i zawsze gotowa na przyjęcie Jego woli, uważna i otwarta na potrzeby najbardziej potrzebujących, przede wszystkim dziewcząt i chorych. Pielęgnowała głębokie życie modlitwy, szczególnie czciła Najświętsze Serce Pana Jezusa. Dla wszystkich była przykładem życia w pokornej miłości do Boga i służby dla bliźnich. Zmarła w Krakowie 7 lutego 1916 roku.

Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego

Jak już wcześniej zostało wspomniane zgromadzenie popularnie nazywane Sercankami powstało 1894 w Krakowie z inicjatywy księdza wówczas Józefa Sebastiana Pelczara. Stworzył on przytulisko dla przybywających do pracy w Krakowie dziewcząt. Utworzone zgromadzenie miało zapewnić podopiecznym przytuliska duchową opiekę. Pierwszą przełożoną została siostra Klara Ludwika Szczęsna. Formalne założenie Zgromadzenia miało miejsce 15 kwietnia 1894 r. Podczas nabożeństwa w domowej kaplicy s. Klara Ludwika Szczęsna odczytała w imieniu dwunastu kandydatek  akt ofiarowania się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, zaś ks. Pelczar w programowym przemówieniu  ukazał zadania sióstr sercanek: 

Oto starajcie się o prawdziwe uświęcenie duszy, zdążajcie ochoczo na górę doskonałości, by spełnić rozkaz Pański: "Bądźcie doskonałymi, jako Ojciec wasz niebieski doskonały jest". Nie dosyć dla was zadowolić się niskim stopniem cnoty, ale trzeba wstępować po drabinie Bożej, którą w swej regule pozostawił wielki sługa Pański Franciszek św., i nie zostawać na ostatnich szczeblach, ale piąć się coraz wyżej i wyżej.

Zgromadzenie szybko się rozwijało. W 1896 i 1900 wzniesiono klasztor i Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa przy ul. Garncarskiej. Powstawały też domy w innych miastach Galicji: we Lwowie, Zakopanem, Przemyślu, Korczynie oraz poza jej granicami– we Francji. Siostry zajmowały się głównie działalnością dydaktyczno-wychowawczą i charytatywną: prowadziły schroniska dla dziewcząt pracujących, ochronki, sierocińce, szkoły, pracowały w szpitalach i zakładach opieki społecznej.
Obecnie zgromadzenie podzielone jest na 4 prowincje:
Zarząd Generalny w Krakowie, którego przełożoną generalną jest s. Olga Podsadnia oraz prowincje: dwie w Polsce w Rzeszowie i Częstochowie, Francji, Jamajce, Boliwii, Argentynie, Ukrainie i Włoszech.

Zdjęcia z przekazania relikwii św. Józefa Sebastiana Pelczara wykonane przez Pana Jerzego Pięciaka można obejrzeć w serwisie photos.google.com - Przekazanie relikwii św. Józefa Sebastiana Pelczara